عقلای خارجه می‌گویند با اینکه اهل ایران ذاتا خیلی باهوش و بیش از هر جنس آسیا طالبِ علم و مستعد ترقی هستند، این اوقات در وزارت‌ها و بر مناصب بزرگ دولت خیلی کم آدمِ قابل دیده می‌شود.
این حرف بسیار صحیح و سببِ آن واضح است. در هر ملکی که برحسب سوء‌اتفاق یک وزیرِ جاهل بر کل امور مسلط بشود، علم و هنر لابد باید از دوایر دولت فرار بکنند. رئیس ِ ناقابل به جهت حفظ مقام خود مجبور است به هر قسم تدبیر اهتمام نماید که عموم اهلِ دربخانه از خودش پست‌تر و نابکارتر باشند. در هر وجودی که فی‌الجمله هوش و علم ببیند باید لابد دشمن او باشد. توقع او از رؤسای امور فقط این خواهد بود که بی‌هنر و بی‌عار باشند. بدیهی است که در چنان دستگاه نه تنها مردم پیِ معرفت نخواهند رفت بلکه سعی خواهند کرد آنچه هم می‌دانند فراموش بکنند. چنانکه الآن جمعی از وجودهای ممتاز ایران بجهت دفع حسدِ این رؤسای ناقابل سعی دارند خود را بقدر امکان بی‌هنر و احمق قلم بدهند. در این‌صورت چه جایِ تعجب است که فضل و هنر در دربخانهٔ دولت به‌کلی مفقود و جمیع مناصب و مصالح این ملک بازیچهٔ جبال نابکار شده باشد.
نمره پنجم– غرهٔ ذی‌القعده 1307
۱ نظر:
تورقی انداختیم و در حد خر کیف لذت بردیم. دست مریزاد.
ارسال یک نظر