قسمت بزرگ امید‌های ایران بسته به نظم و رونق مدارس ماست. حیف که روح بی‌نظمیِ ایران نمی‌گذارد این سرچشمه‌های ترقی ما نظم داشته باشند.
موافق قانون عقل می‌بایستی آن شاگردان که ترقی کرده‌اند بر بعضی جهال دربخانه اقلٱ یک تفوقِ جزئی داشته باشند و با هزار قِسم حیرت و تٱسف می‌بینیم آن وجودهای ممتاز که به‌تصدیق معلمین در هر ملک دیگر فخر دولت خود می‌شدند در این عهدِ هنرپرور مجبور شده‌اند از برای گذران یومیهٔ خود کفش فراش‌های آبدارخانه را روزی چهل دفعه ببوسند.
نمره دویم– غرهٔ شعبان 1307
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر